Ο Ψυχαναλυτικός Σύλλογος «το γράμμα» ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2021 ενσαρκώνοντας την επιθυμία των μελών του για μετατροπή των τυχαίων ή/και μεταβιβαστικών μας συναντήσεων σε μια πορεία συλλογικής ψυχαναλυτικής διαμόρφωσης και από κοινού κλινικής επεξεργασίας και πράξης.

Στους σκοπούς μας περιλαμβάνεται η συνεχής διαμόρφωση των μελών και η μετάδοση της ψυχανάλυσης στον σύγχρονο κοινωνικό δεσμό, σε μια εποχή όπου η υποκειμενικότητα δοκιμάζεται, σε «έναν κόσμο όπου η σκληρότητα, η βία και η επιστήμη αντικατοπτρίζουν την παγκοσμιοποίηση της ενόρμησης του θανάτου, του λουτρού της απόλαυσης.»[1], με βασικό άξονα τη φροϋδική θεωρία και τη λακανική διδασκαλία.

Επιθυμούμε να εργαστούμε προς τη διάνοιξη ενός χώρου συνάντησης, διαλόγου και συνεργασίας της ψυχανάλυσης με άλλους κλάδους της ανθρώπινης εργασίας όπως η Φιλοσοφία, η Τέχνη, οι Θετικές, Κοινωνικές και Ανθρωπιστικές Επιστήμες, η Θεολογία κτλ. έχοντας την πίστη πως κανένα από τα διαθέσιμα εργαλεία της σκέψης δεν περισσεύει. Μέλημα μας η γεφύρωση της θεωρίας με την πράξη και η ενεργός παρουσία της ψυχαναλυτικής πρότασης για τον κοινωνικό δεσμό. Η πραγματοποίηση των ανωτέρω επιδιώκεται από τον Σύλλογο με κάθε πρόσφορο μέσο, εφόσον αυτό διαπνέεται από τις αρχές της ηθικής της Ψυχανάλυσης, και περιλαμβάνει δράσεις όπως η πραγματοποίηση σεμιναρίων, οι ομάδες μελέτης, τα καρτέλ, η μεταφραστική εργασία, οι ημερίδες, οι διαλέξεις, τα κλινικά εργαστήρια, η επιστημονική έρευνα, η σύσταση δικτύων αλληλεγγύης στην κοινότητα και η συμμετοχή σε δημόσιες εκδηλώσεις.

Δε λησμονούμε πως το ασυνείδητο είναι πολιτικό. Ως μέλη του ψυχαναλυτικού Συλλόγου «το γράμμα» αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, με πυξίδα την επιθυμία μας ακολουθώντας την ηθική της ψυχανάλυσης που προτείνει την επαναδημιουργία του κοινωνικού δεσμού, προτρέποντας το υποκείμενο να διακινδυνεύσει να δοκιμάσει εκ νέου την επιθυμία του και γνωρίζοντας ότι η ψυχαναλύση διαφοροποιείται από το να θέτει ως στόχο το κυρίαρχο σημαίνον στον βαθμό που αυτό δημιουργεί ομάδες. «Από τον πατέρα στο χειρότερο»[2], δηλαδή από το κυρίαρχο σημαίνον στο ‘ο καθένας για τον εαυτόν του’, από τον πατέρα στην υπερ-απόλαυση, καθώς δεν υπάρχει και τόση απόσταση, όπως οι καιροί μας καταδεικνύουν, καλούμαστε ή μάλλον οφείλουμε να επινοήσουμε.

[1] Κανελοπούλου Λ., Η υποκειμενικότητα σε δοκιμασία στον σύγχρονο κοινωνικό δεσμό, Ερωτήματα της ψυχανάλυσης : Πρόλογος, εκδόσεις Πεδίο, 2018, σελ. 10

[2] Έκφραση του Λακάν από το κείμενο «Τηλεόραση» (1974)