Ομάδα εργασίας
"Ταινίες στο Γράμμα;" 

    Τι είναι τέχνη; Ανήκει στο καλό ή στο κακό; Είναι του θεού ή του διαβόλου; Είναι έργο της δύναμης ή της αδυναμίας του ανθρώπου; Μπορεί να αποτελεί τεκμήριο συντροφικότητας, εικόνα κοινωνικής αρμονίας; Μπορεί να είναι αυτή η λειτουργία της; Η τέχνη είναι ερωτική εξομολόγηση – η συνειδητοποίηση της εξάρτησης μας από τον άλλον. Ομολογία πίστεως. Πράξη ασύνειδητη που αντανακλά ωστόσο το αληθινό νόημα της ζωής – αγάπη και θυσία. 

   Με την τέχνη κατακτά ο άνθρωπος την τέχνη μέσα από την υποκειμενική εμπειρία. Στην επιστήμη, η ανθρώπινη γνώση του κόσμου προχωρεί ανεβαίνοντας μια αέναη κλίμακα, όπου νέες γνώσεις αντικαθιστούν τις παλιές και συχνότατα η μία ανακάλυψη αναιρείται από την επόμενη, για χάρη μιας συγκεκριμένης αντικειμενικής αλήθειας. Η καλλιτεχνική ανακάλυψη παρουσιάζεται κάθε φορά σα νέα και μοναδική εικόνα του κόσμου, σαν ιερογλυφικό της απόλυτης αλήθειας° εμφανίζεται σαν αποκάλυψη, σαν στιγμιαία, παράφορη επιθυμία να γνωρίσουμε διαισθητικά και διαμιάς  όλους τους νόμους του παρόντος κόσμου- την ομορφιά και την ασχήμια του, τη συμπόνια και τη σκληρότητά του, την απεραντοσύνη και τα όριά του. Όλα τούτα ο καλλιτέχνης, αυτός ο sui generis ιχνευτής του απολύτου, τα εκφράζει δημιουργώντας την εικόνα. Η εικόνα προσφέρει μια γνώση του απείρου: το αιώνιο μέσα στο πεπερασμένο, το πνεύμα μέσα στην ύλη, το απεριόριστο με συγκεκριμένη μορφή.  

    Ο μόνος όρος του αγώνα για το δικαίωμα στη δημιουργία είναι η πίστη στην κλίση σου, η ετοιμότητα να υπηρετήσεις και η άρνηση να συμβιβαστείς. Η καλλιτεχνική δημιουργία απαιτεί από τον καλλιτέχνη να 《χαθεί εντελώς》 με την απόλυτη, τραγική έννοια της έκφρασης. Έτσι, αν η τέχνη εμπεριέχει το ιερογλυφικό της απόλυτης αλήθειας, αυτό το ιερογλυφικό αποτελεί πάντα εικόνα του κόσμου, η οποία φανερώνεται εσαεί στο έργο. Κι αν η ψυχρή, θετικιστική, επιστημονική όψη του κόσμου θυμίζει ανέβασμα σε μιαν ατέρμονη σκάλα, η τέχνη – που είναι στους αντίποδες της επιστήμης – προτείνει ένα απέραντο σύστημα από τέλειες και εντελείς σφαίρες. Μπορεί η μια σφαίρα να συμπληρώνει ή να αντιτίθεται στην άλλη, αλλά ποτέ δεν αλληλοαναιρούνται• αντίθετα, αλληλοεμπλουτίζονται και σχηματίζουν μια νέα καθολική σφαίρα, που εκτείνεται στο άπειρο. 

Αντρέι Ταρκόφσκι, "Σμιλεύοντας το χρόνο", μτφρ Σ. Βελέντζας, Νεφέλη, 1987

Μέλη κλειστής ομάδας: Σοφία Δραμιλαράκη, Εύη Δροσοπούλου, Κατερίνα Μαλίχιν, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Νίκος Σκέμπας, Μαλαματή Σωτηρίου, Σωτηρία Χρυσοβέργη 

_____

αφίσες 

_____