Ομάδα εργασίας για την  κλινική του παιδιού

     Σε μια χρονική και κοινωνική συγκυρία παγκοσμίως, κατά την οποία η έννοια «παιδί», η εικόνα του παιδιού, αλλά και το ίδιο το πραγματικό παιδί βάλλονται σθεναρά, καλούμαστε να επανατοποθετηθούμε στην σύγχρονη κλινική της ανάλυσης με παιδιά και εφήβους επινοώντας ένα ανάχωμα πριν την κατάρρευση του τελευταίου ταμπού του πολιτισμού.

     Το παιδί ως ένα ριζοσπαστικό όνομα του ασυνείδητου που εξαναγκάζει την επαφή με «το περισσότερο από το Ένα» [1], αλλά και ως ο τόπος όπου βιώνεται η ζωτική ομορφιά του πολλαπλού και του συλλογικού [2], συμβάλλει σε ένα νέο άνοιγμα στον ορίζοντα του κοινωνικού δεσμού και της κλινικής.

    Με αφετηρία την πίστη στην ύπαρξη της ψυχανάλυσης με παιδιά και πυξίδα την ηθική της ψυχανάλυσης, η ομάδα εργασίας μας κινείται με το βλέμμα στραμμένο προς τους νέους τρόπους επαναπροσέγγισης της σύνδεσης θεωρίας και κλινικής, αλλά και της μεταβίβασης.

    Καταπιανόμαστε με το παιδί με σύμπτωμα- το νευρωσικό παιδί-, το παιδί χωρίς σύμπτωμα- εντός ψύχωσης-, που δύναται να κρατιέται από το φαντασιακό του διπλότυπο εντός μεταβίβασης, το αυτιστικό παιδί που δεν μιλά, ή ορθότερα εμείς δυσκολευόμαστε να ακούσουμε τα όσα έχει να πει [3], το παιδί και τον έφηβο αντιμέτωπο με ψυχοτρόπες ουσίες, το παιδί τέλος, ως σύμπτωμα του γονεϊκού ζεύγους [4].

[1] E. Lévinas, «Ολότητα και άπειρο», μτφρ. Κ. Παπαγιώργης, Εξάντας, Αθήνα 1989

[2] M. Recalcati, «Κράτα το φιλί», μτφρ. Χρήστος Πονηρός, Κελευθος, Αθήνα 2020

[3] Ζακ Λακάν, «Διάλεξη στη Γενεύη για το σύμπτωμα», 1975

[4] Ζακ Λακάν, «Η οικογένεια. Τα οικογενειακά συμπλέγματα στη διαμόρφωση του ατόμου», 1938

Μέλη κλειστής ομάδας: Μελίνα Βλάχου, Σοφία Δραμιλαράκη, Εύη Δροσοπούλου, Σύλβια Κατρινάκη, Όλγα Κουμουτσέα, Δήμητρα Λούπη, Λαμπρινή Μαρία Ξιάρχη, Εβίτα Πιταρά, Νίκος Σκέμπας, Ελένη Χάλαρη,  Σωτηρία Χρυσοβέργη